اولین قسمتی که بمحض ورود به محوطۀ سردخانه با آن روبرو می شویم اتاقک نگهبانی است که وظیفه این بخش ایجاد امنیت برای محیط سردخانه می باشد.
سپس با محوطه سردخانه مواجه می شویم که محل بارگیری، تخلیۀ بار، پارکینگ خودروها و … می باشد در داخل محوطه ساختمان سوله مانند نسبتاً عظیمی در مقابل ما قرار می گیرد که بخش جلویی آن که حدود ۱ تا ۱٫۲ متر از سطح زمین ارتفاع دارد و فقط دارای سقف بوده و محل ورود به ساختمان اصلی سردخانه است و این بخش از سردخانه سکو نام دارد که محل انتقال بار به سردخانه است.
ساختمان اصلی سردخانه، که تشکیل شده است از سالن نگهداری ۰+ درجۀ سانتیگراد (سمت راست راهرو) و سالن نگهداری ۰- درجۀ سانتیگراد (سمت چپ راهرو)؛ با یک آماده گاه آغاز می شود که محلی است که دمایی بیشتر از اتاقک های داخل سالن ها و کمتر از محصول دارد و برای مواردی از قبیل میوه جات است.
چراکه اگر با دمای طبیعی خود (۳۰+ درجۀ سانتیگراد) وارد اتاقک سردخانه شوند، شروع به تعرق می کنند که بهترین محیط برای کشت و ازدیاد کپک ها و قارچ ها را فراهم می آورد و منجر به از بین رفتن محصول می شود.
لذا این محصولات برای مدت معینی در این آماده گاه باقی می مانند تا به حد دمایی مطلوب برسند.
در سمت راست سردخانه و قبل از شروع سالن بالای صفر درجۀ سانتیگراد، اتاقکی بنام تونل انجماد وجود دارد که دمایی معادل ۳۵- درجۀ سانتیگراد دارد و برای انجماد پیاز و سیری که مورد استفادۀ کارخانجات کالباس سازی است، بکار می رود.
این دمای پایین موجب از بین رفتن لایه های نازکی که بین لایه های گوشتی (فلس های) پیاز قرار دارند، می شود که بر بازار پسندی کالباس حاصله، می افزاید.
هر سالن این سردخانه دارای ده (۱۰) اتاق است که هرکدام حداکثر ظرفیت خنک نمودن ۵۰۰ تن محصول را دارد و ۳۶۰ = ۱۸×۲۰ متر مربع مساحت و ۶ متر ارتفاع دارد (البته این اندازه ها از سردخانه ای به سردخانۀ دیگری متفاوت است).
هر اتاقک بطور مستقل دارای دمای خاصی است که برای نگهداری محصول موجود در آن لازم است، می باشد و از اتاقک مجاور، راهرو و محیط ایزوله می شود.
این ایزولاسیون از این قرار است که کف چینی آن از پی، دارای ساختار خاصِ گربه رو، قلوه سنگ، ایزولاسیون، قیرگونی، آجرچینی و عایق حرارتی می باشد که هرگونه تبادل حرارتی با کف را از بین می برد و در عین حال، کف سردخانه حدود ۱ تا ۱٫۲ متر از سطح زمین بالاتر است.
دیوارهای داخلی سردخانه از دو جدارۀ فلزی در دو طرف دیواره تشکیل شده است (که این دو جداره ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتر از هم فاصله دارند) و عایق تزریقی که (بصورت مایع) در بین این دوجداره ریخته شده (و سپس (بطوریکه هیچ گونه منغذی باقی نگذارد؛) سخت شده است)؛ تشکیل می یابد.
سقف هم به همین ترتیب ایزوله می شود و در ها هم، مانند دیوارها و از همان جنس ایزوله می شوند.
هر اتاقک بطور مستقلی دارای سیستم کنترل دما می باشد؛ بطوریکه دما همواره در مقدار مشخصی ثابت می شود.
بدین ترتیب که نیتروژن که دارای نقطه جوش ۱۹۶- درجۀ سانتیگراد است از بین شبکه هایی حرکت می کند و سرمای آن توسط دمنده وارد محیط می شود (اوپراتور) و نیتروژن که گرمای اتاقک را گرفته به اتاق کنترل برگشت داده می شود (با لوله های قرمز رنگ) و پس از خنک شدن با لوله های آبی رنگ مجدداً بین اوپراتورها تقسیم می شود.
در عین حال سیستم دیگری نیز برای تعیین رطوبت وجود دارد. بدین ترتیب که برای نگهداری محصولات باغی، رطوبت خاصی مطلوب است تا از چروک شدن میوه جلوگیری کند.
بمحض اینکه رطوبت از حد مورد نظر و تعیین شده برای سنسور کمتر باشد، این سنسورها که رطوبت را اندازه می گیرند بطور خودکار، لوله های بخار آبی که در تمامی محیط اتاقک وجود دارد و دارای نازل هایی برای پخش بخار آب می باشد را فعال می سازند.
دمای اتاقک ها هم در درجۀ معینی گذاشته شده و در همان دما تثبیت می شود بطوریکه با افزایش دما، سنسورهای دمایی دستور به فعال شدن دمنده ها می دهند.
در عین حال بعلت وجود بخارات آب در داخل سردخانه؛ بر روی شبکه های اوپراتور برفک می نشیند که این برفک توسط المنت هایی آب شده و می ریزد تا از ایجاد عایقی که برفک بین اوپراتور و محیط ایجاد می کند که موجب افزایش مصرف انرژی و هزینه می شود، جلوگیری نماید.
از راهروی بین دو سالن هم پس از پر شدن اتاقک های سالن ها، برای نگهداری محصول استفاده می گردد.
